Dit keer stond er een wandeling met de honden op de planning, die we normaal niet zo snel zouden uitkiezen. ‘Saint Cirq Lapopie’ staat namelijk bekend als een schilderachtig en prachtig gelegen kunstenaarsdorp. Het werd in 2012 uitgeroepen tot het ‘mooiste dorp’ van Frankrijk. En daar teert het vandaag de dag nog op. Nu is deze uitspraak niet zo bijzonder, vinden wij, aangezien je in Frankrijk meer van dit soort dorpen tegenkomt. Als je zo’n label opgeplakt krijgt, weet je in ieder geval zeker dat je toeristen aantrekt. En een plek waar massa’s toeristen komen, vermijden wij het liefst zoveel mogelijk. Zeker als we met onze honden op pad gaan. Die doen wij echt geen plezier met een menigte opgewonden toeristen. Het probleem is vaak dat die toeristen erg graag op onze honden ‘duiken’ om ze te aaien. Want, ze zien er zo lief en dus ‘aaibaar’ uit!
Heen- en weerwandeling
Saint Cirq Lapopie ligt op zo’n 50 minuten rijden van ‘Maison le Toutou’. Aangezien het januari is en er in de weide omtrek geen toerist te bekennen is, durven wij deze wandeling met onze honden wel aan. De wandelroute die wij uitgekozen hebben, start in het dorpje Bouziès. Het is een zogenaamde heen- en weerwandeling (geen idee wie dit verzonnen heeft) van in totaal 9 km. We parkeren onze auto op de daarvoor aangelegde parkeerplaats aan de rivier. Vanaf hier kan je zo het wandelpad op, wel zo makkelijk. Het valt ons direct op dat het een vrij nieuwe parkeerplaats is en dat Bouziès kennelijk mee profiteert van ‘het mooiste dorp’ van Frankrijk. Vanaf april moet je hier betalen om je auto te parkeren, ook al is het ‘maar’ twee euro per dag.
Een loslopende dame
Bij het uitstappen werden wij vrij snel begroet door een lieve, loslopende teef. Onze twee ‘mannen’ konden niet wachten om uit de auto te mogen. Er werd over en weer in ‘hondse taal’ gecommuniceerd naar elkaar en al snel werd duidelijk dat deze dame de baas is van het parkeerterrein. Wij laten deze dame achter ons en lopen voor een groot gedeelte van de wandelroute langs de rivier de Lot. Al vrij snel werd het pad smaller. Dit bleek het jaagpad te zijn, dat halverwege de 19e eeuw uit de rotswand werd bewerkt. Boten werden hier aan een touw door de kloof getrokken. Het pad is niet erg breed en Biloute & Cooper liepen lekker los. Op de parkeerplaats stonden maar een paar auto’s, dus we verwachtte ook niet veel wandelaars tegen te komen.
Net als je het niet verwacht
Maar je herkent dit moment vast wel; net als je het niet verwacht en op dat kleine smalle stukje, met aan de ene kant de stromende rivier en aan de andere kant een hoge rotswand. Je kan geen kant op en dan kom je net daar iemand tegen, mét hond. Biloute & Cooper zagen dit alles iets eerder dan wij en waren al een sprintje aan het trekken richting de twee wandelaars en hun hond. Op zo’n moment heeft roepen naar ze geen zin meer. Ze willen dan erg graag weten wie er op hun pad komt. De wandelaars schrokken enorm toen zij vooral Biloute, op zich af zag komen. Zij hadden kennelijk nog nooit een Leonberger in het echt gezien. En deze eerste ontmoeting ontnam hen zowat de adem. Hoewel de ontmoeting wat ‘rommelig’ en ‘onvoorspelbaar’ verliep, wisten de wandelaars zich geen raad en liepen vluchtig door, met hun uit de kluiten gegroeide labrador. Ze durfden zelfs niet meer om te kijken.
‘Must see’ voor toeristen
We liepen verder, nog bezig alles weer een beetje in het gareel te krijgen. We vergaten hierdoor bijna de reliëfs die in de rotswand zijn beeld gehouwen. Een ‘must see’ voor toeristen. Na het smalle pad kwamen we bij een sluis. Aan de rotswand zagen wij een instructie hangen (jawel ook in het Engels) hoe je de sluis handmatig kunt bedienen. Terwijl wij doorliepen waren wij aan het fantaseren hoe druk het hier met bootjes zou zijn in de zomer. Iets wat wij ons op dat moment helemaal niet voor konden stellen. Er was geen boot te bekennen!
Bewegwijzering
We vervolgde onze weg, wat dit keer niet zo moeilijk bleek aangezien de bewegwijzering hier uitzonderlijk goed is. De wandelroute loopt over een stukje van de GR 36, een Europese lange afstandswandeling die door Frankrijk loopt. We mochten op een gegeven moment zelfs kiezen; rechtdoor lopen, zo’n 600 meter richting ons einddoel (ofwel de aanbevolen route) of van de weg af gaan en het pad volgen dat steil omhoog liep. Wij waren wel toe aan een uitdaging, dus namen het steile pad naar boven. Na een stevige klim van ca. 400 meter, stonden we met onze honden midden in het centrum van het mooiste dorp van Frankrijk, ‘Saint Cirq Lapopie’. Je kan in het dorp heerlijk slenteren door de smalle straatjes met zijn knusse renaissance-woningen, versterkte poorten, vakwerkhuizen en burchtruïnes (zoals omschreven in de toeristische gidsen). Het heeft zelfs een wijnmuseum waar je gratis toegang hebt. Maar deze was, net zoals de vele restaurantjes, uiteraard buiten het seizoen gesloten.
Kapelletje
Kapelletje 'Sainte Croix' - Wandelen met je hond in Frankrijk
Wij besloten verder door te wandelen, ook dit keer weer over een steil pad, naar het kapelletje ‘Sainte Croix’. Volgens de legende is het kruis waaraan Christus stierf, vanuit Jeruzalem naar deze kapel gebracht. Het oude houten kruis is ‘inmiddels’ vervangen door twee betonnen balken.
Aangezien we een warme bak koffie in een van de restaurantjes wel konden vergeten, hebben we hierboven genoten van onze meegenomen lunch en het mooie uitzicht.
Niet zo’n held
Tijdens de afdaling hadden wij een nog mooier uitzicht over het dal van de Lot. Biloute vond het nu tijd worden om één van de vele grotten, die je in de rotswanden ziet zitten, van dichtbij te inspecteren. Hij had kennelijk wat geroken, aangezien hij normaal gesproken vrij snel bij ons terug komt. Biloute is niet zo’n held en nooit zo van het speuren geweest. Maar hij lijkt de laatste tijd de smaak te pakken te hebben. Hij reageerde niet op het ‘hier komen’. dus besloten wij, met Cooper uiteraard voorop, achter hem aan naar boven de klimmen. Tegen de tijd dat wij boven waren, was er natuurlijk niets meer te bekennen. Behalve dan een enorm opgewonden en blije Biloute die ons op stond te wachten. Nadat we de grot in waren gegaan om te kijken of er echt niets zat, zijn we terug naar beneden gelopen om de route naar de auto te vervolgen.
Toen we bijna terug op de parkeerplaats waren zagen we aan de overkant van de rivier een in de rotsen verstevigde muur, die tijdens één van de oorlogen ter versteviging is geplaatst. Wij besloten om de terugweg met de auto langs die weg te nemen en onder de rotsen door te rijden. Met twee zeer voldane honden, en over een schilderachtige weg die (volgens de boekjes) zeer de moeite waard is, terug de route gereden naar ons huis, ‘Maison le Toutou’.
Wil je na het lezen van deze blog meer inspiratie op doen, over de fantastische wandelingen die je kunt maken met je honden in de Lot en de Aveyron? Volg ons dan vooral ook op Facebook.
Een voldane poot van Biloute & Cooper!
Comments