Onze dag start standaard met het uitlaten van onze honden. De ochtendwandeling is vaak een wandeling van een uur, vaak iets langer. Vanochtend ben ik alleen met Cooper op pad gegaan. Onze senior, Biloute, heeft sinds een paar dagen last van de spieren in zijn voorpoten en wordt vandaag gespaard. Hij mag met de baas over een redelijk vlakke weg naar de rivier wandelen. Daar kan hij op zijn gemak pootje baden. Het zonnetje schijnt al, dus dat komt goed uit.
Ik besluit met Cooper richting de heuvels te wandelen. Het gedeelte in ons dorp, loopt hij altijd aan een lange lijn. Dit om te voorkomen dat hij spontaan een bezoek gaat brengen aan de kippen van onze buren. Hij heeft tenslotte nog niet gegeten als we gaan wandelen. En het lievelingsgerecht van Cooper is verse kip. Na ongeveer 500 meter van ons huis, mag hij los van de lijn. Het is een gebied met goed begaanbare paden, hier en daar een beetje klimmen, uitgestrekte weilanden en stromende beekjes.
'Waarom op de paden lopen,
als je er ook vanaf kunt'
Cooper is een hond, die normaal gesproken zijn eigen gang gaat tijdens de wandeling. 'Waarom op de paden lopen, als je er ook vanaf kunt.' Of voor het prikkeldraad blijven, als je er ook onderdoor kunt. Of de koeien met rust laten, terwijl jezelf heel graag wil spelen. Zo’n hond! In het begin vonden wij dit vervelend. Wij zijn gewend dat onze honden altijd wel in ons gezichtsveld blijven, niet achter koeien of schapen aangaan en al helemaal niet met een konijn of eekhoorn terug komen. Maar Cooper is niet zo een hond. Daar moeten we soms 10 minuten!! op wachten. Totdat hij zelf besluit bij ons terug te komen. Met of zonder konijn!
'Tijdens deze cursus heb ik geleerd vooral te kijken naar de behoeften en motivaties van onze honden!'
Ik besloot dat Cooper vandaag onze wandelroute mocht bepalen. Dit had ik tenslotte geleerd in de cursus How2Talk2Dogs, die ik vorige maand heb afgerond. Het grote voordeel van internet en Facebook. Je kan gewoon cursussen blijven volgen als je in het buitenland woont.
Tijdens deze cursus heb ik geleerd, vooral te kijken naar de behoeften en motivaties van onze honden. En Cooper heeft nu eenmaal een grote behoefte de wereld om hem heen te ontdekken. Ik wist dat er geen koeien en schapen in de weilanden zouden staan, waar Cooper de boel op stelten zou kunnen zetten. Dus de kust en mijn gemoedstoestand waren beide veilig.
Tot mijn grote verbazing, ging Cooper er dit keer
niet vandoor.
Hij bleef netjes op het pad lopen, in mijn gezichtsveld, en hij wachtte af en toe als hij vond dat de afstand tussen ons te groot werd. We liepen een tijdje van het pad af, langs een stromend beekje, en kwamen uit bij een pad wat naar een weiland liep. Normaal gesproken is het hek van dit weiland gesloten. Maar dit keer stond het open en Cooper besloot het weiland in te lopen. Hij keek kort om naar mij, met zo’n blik van; ‘is dit echt wel de bedoeling baas?’ Uiteraard liet ik hem zijn gang gaan en ik besloot, met een beetje tegenzin, achter hem aan te lopen. Dit was tenslotte wat ik geleerd had in de cursus. Ik kreeg al snel in de gaten dat dit wel eens een hele lange wandeling zou gaan worden.
Is dit echt wel de bedoeling baas?
Ik moet toegeven, het mooie aan je hond de route te laten bepalen is dat je op plekken komt waar je normaal gesproken, als mens, niet zo snel zou komen. Cooper en ik ‘klommen’ door het steeds steiler wordende landschap naar boven.
Een wandelpad was inmiddels nergens meer te bekennen, laat staan een door bordjes gemarkeerde wandelroute. Cooper was helemaal in zijn nopjes. Hij stond af en toe stil met een opgeheven pootje, te luisteren en ruiken of er toevallig niets in de omgeving liep waar hij achteraan zou kunnen rennen. Met een grote grijns van zijn ene oor naar zijn andere (ja dit kan echt bij honden) liepen we langs een aantal ingestorte ‘Cazelles’.
Deze kom je in de omgeving van de Aveyron en de Lot veel tegen. Uiteraard moesten we ook de oude duiventoren inspecteren, die we op onze weg tegen kwamen. De deur van de toren stond op een kiertje en voordat ik het wist, stond Cooper al binnen. De ruimte werd van binnen uitgebreid door hem besnuffeld. Cooper was zijn hele omgeving, inclusief mij, helemaal vergeten, zo fanatiek dat hij bezig was.
Het begon al aardig warm te worden maar toch besloot Cooper om door te wandelen naar het pad wat boven het weiland liep. Dit pad kende ik en ik wist nu in ieder geval waar we ongeveer waren. Dat geeft ergens toch ook wel een beetje rust. Mijn mobiele telefoon had ik voor de zekerheid wel meegenomen, maar de reikwijdte in deze omgeving is over het algemeen minder dan 1%.
We wandelde op ons gemak verder tot we bij een kruising kwamen. Normaal gesproken zouden we hier het smalle pad naar beneden nemen, terug naar ons dorp. Maar Cooper besloot toch de andere kant op te gaan. En waarom ook niet! Het was niet echt een pad van de boeren, maar ook geen wandelpad.
Toch konden we aardig goed door dit gebied lopen. Een gebied waar je niet raar staat te kijken als je een groepje reeën tegen zou komen. Hoewel dit voor Cooper het hoogtepunt van de dag zou zijn geweest, kwamen we dit keer geen enkele ree of ander wild tegen op onze route.
Ik zag de weg, die terug naar ons dorp loopt, onder de heuvel lopen. Ik besloot dat het tijd werd om Cooper weer aan te lijnen. Iets waar ik normaal gesproken allerlei trucjes voor tevoorschijn moet halen, maar wat hij nu gewoon toeliet. We wandelde verder, het pad naar beneden richting de weg. Eenmaal op de weg zag ik dat de heuvel begroeid was met duizenden narcissen. Terwijl Cooper geduldig wachtte, heb ik een aantal van die narcissen geplukt. Het is altijd heerlijk om de lente in huis te halen. Vervolgens zijn we langs de dorpsezels samen terug naar huis gewandeld. Eén ding is zeker, dit soort wandelingen, waarbij Cooper dé gids mag zijn, gaan we zeker vaker doen. Benieuwd op wat voor bijzondere plekken wij nog meer zullen gaan komen. En misschien gaan we deze wandelingen wel gebruiken voor de begeleidende wandelingen met de gasten van 'Maison le Toutou'.
Cooper is na zijn verdiende maaltijd, moe in het voorjaarszonnetje in slaap gevallen. Dromend over alle geurtjes die hij deze ochtend heeft weten op te pikken. Een voldane poot van onze Cooper!