Soms komt er een hond op je pad waar je voor je gevoel niet omheen kunt op dat moment, ondanks al je goede voornemens...
Nadat wij in juni 2020 afscheid moesten nemen van onze kruising Zwarte Herder Nina, beloofde wij haar dat we haar plekje op de bank niet leeg zouden laten. We zouden deze geven aan één van haar 'lang zittende maatjes' uit het asiel in Figeac.
Aangezien het afscheid van Nina er enorm in hakte bij ons, namen wij ons voor om hiervoor de tijd te nemen, alles in ons eigen tempo te verwerken en het verlies een plaatsje te geven. Op die manier konden we ook meer aandacht geven aan 'onze mannen', inmiddels ook al weer 8 en 10 jaar.
La Petite Jémie
Onze nieuwsgierigheid nam de overhand, toen wij vrij snel werden gecontacteerd door het asiel. Zij vertelden ons over een kruising herder/border collie teefje wat al zes jaar in het asiel in Figeac verbleef en daar als pup was binnen gebracht. Haar naam was Jémie, of zoals de vrijwillers in het asiel haar noemde: ‘la petite Jémie’ - de kleine Jémie. Wij maakten een afspraak om ‘gewoon’ te gaan kijken en kennis te gaan maken met dit 'iet wat verlegen hondje', zoals zij werd omschreven. Natuurlijk beseften wij ons op dat moment al, dat wij haar met zo'n verleden, niet achter zouden kunnen laten in het asiel.
Een kleine hond met een hele grote rugzak
Jémie bleek kleiner dan wij hadden gedacht en wij gewend waren. Ze was enorm angstig, liet weinig tot geen initiatief zien en het eerste wat ze deed toen ze uit haar hok kwam was heel veel groene, waterige diarree uitscheiden. We namen haar mee voor een korte wandeling. Ze was namelijk al een lange tijd niet meer uit haar hok geweest, vanwege de Corona maatregelen. Wij kwamen tijdens de wandeling achter dat ze extreem angstig was voor rijdende auto’s, onverwachte geluiden en voor mannen. Ik wist op dat moment niet zo goed wat ik met dit bange, enorm gestreste hondje van zes jaar aan moest. Okay ze zag er echt wel schattig uit met haar mooie grote bruine ogen, maar ik was vooral gewend om te gaan met grote, reactieve, zelf initiatief nemende mannelijke honden.
Guillaume was op dat moment veel positiever gestemd en zag wel wat in die kleine Jémie. Ik zag al snel dat zij in het asiel niet op haar plek zat, want deze omgeving gaf haar duidelijk heel veel stress. Maar Jémie bleek ook geen vertrouwen te hebben in mensen, vond alles wat ze tegen kwam spannend en dook in elkaar en ging direct liggen als ze het echt niet meer zag zitten. Ook vertelde de mensen van het asiel ons, dat ze nog nooit binnen in een huis was geweest. Bij doorvragen bleek dat Jémie zo’n vier jaar daarvoor geplaatst was in een gezin. Nadat zij daar ontsnapt zou zijn, heeft zij ruim een maand op straat gezworven. Ze liet zich heel moeilijk vangen.
Dus Jémie, een volwassen, onzeker hondje, met een hele grote rugzak vol negatieve ervaringen, zou de plek van Nina in moeten gaan nemen?
De autorit naar haar nieuwe thuis
Wij besloten samen met het asiel om Jémie de tijd te geven zich aan mij te laten wennen. Ik ging twee keer per week, vaker mocht niet vanwege de maatregelen rondom Corona, naar het asiel om met haar te wandelen en samen ‘rond te hangen’ in het afgesloten park van het asiel. In totaal heb ik vier weken heel wat uurtjes met haar doorgebracht. Jémie kreeg een heel klein beetje vertrouwen in mij, hoewel ze nog steeds geen initiatief nam en bleef maar 'stress-kakken'. Maar toch, liet zij mij zo af en toe even haar nieuwsgierigheid en leergierigheid zien. Ik besloot op dat moment dan ook dat ik Jémie een kans wilde geven.
Eerlijk gezegd waren wij ook bang dat zij anders haar dagen in het asiel zou moeten slijten, omdat zij als 'lastig te plaatsen' bekend stond. Op 9 augustus 2020, een snik hete zomerdag, is Jémie met ons mee naar huis gegaan, nu met alle stress-kak in de achterbak van onze auto.
Cooper als grote voorbeeld
Wij zijn inmiddels twee weken verder en wat doet Jémie het goed! Natuurlijk kwamen wij de eerste week met haar heel veel slaap te kort, omdat we haar een beetje door de nachten heen moesten loodsen. Jémie blijkt enorm gevoelige darmen te hebben, waarvoor ze ook een 'speciaal dieet' volgde in het asiel. Wij hebben direct besloten dat speciale dieet los te laten, maar dat betekent wel dat haar darmen extra hard aan het werk moeten.
Jémie ziet Cooper (onze adoptiehond uit Turkije) als haar grote voorbeeld. Die helpt haar enorm bij alle enge, nieuwe dingen die op haar pad komen. Maar wat wij in het asiel al zagen, zien wij iedere dag steeds een beetje meer. Jémie haar nieuwsgierigheid, leergierigheid en haar drang naar lekker eten, zorgen ervoor dat haar angsten nu al steeds meer naar de achtergrond verdwijnen. Natuurlijk heeft zij regelmatig nog enorm last van stress en haar onzekerheid, maar ze ligt steeds vaker languit op de bank (naast Cooper) een dutje te doen. Ze verbaasd ons iedere dag steeds een beetje meer met haar ondeugende streken. Ze laat het steeds meer toe om aangeraakt en lichtjes gemasseerd te worden, om vervolgens met een hele diepe, tevreden zucht in slaap te vallen.
De komende periode zullen wij nog veel ‘werk’ hebben om Jémie dat zorgeloze leventje te kunnen bieden, wat we ook Nina hebben gegeven. Maar wij hebben er alle vertrouwen in dat wij samen met de hulp van 'onze mannen', deze kleine prinses een hele mooie toekomst kunnen bieden.
Ben je nieuwsgierig geworden naar het verhaal van Nina lees dan verder >>>