.
★ 28 februari 2004 - 11 juni 2020 ★
Op 1 december 2017 hebben wij je opgehaald uit het asiel waar je al zo’n 10 jaar woonde. Je was toen 14 jaar en aan je ogen zagen wij dat het eigenlijk allemaal niet meer zo hoefde voor jou. Je zat samen met een maatje in een groot hok, maar de koude nachten ware zwaar voor jouw lijfje. Wij besloten om jouw nog een paar mooie maanden te geven bij de warme kachel, zodat je niet nog een winter in het koude hok zou moeten liggen
De eerste drie maanden kon je niet helemaal jezelf zijn. Later bleek dat je veel last had van een vijftal rottende tanden in je bek. Toen dat ‘probleem’ was opgelost, kwam er eindelijk meer rust in je kopje en lijf en kon je echt gaan genieten en beginnen aan jouw laatste hoofdstuk. Je verbaasde ons met al je energie die je zeker het eerste jaar nog hebt laten zien. Medelijden en hulp wilde je niet. Je liep altijd voorop tijdens de wandelingen die, zeker gezien jouw leeftijd, nog best pittig waren. Je kon uren snuffelen op he veld naar muizen holletjes. Je was niet meer zo snel om ze te vangen, maar opjagen kon je nog als de beste. Cooper was zo slim om ze dan vervolgens voor je te vangen, hoewel jij dit eigenlijk al niet mee door had, maar dat maakte niet uit. Je had er zichtbaar nog zoveel plezier in! Ook wist je een keer te ontsnappen aan onze aandacht en heb je heel even écht genoten van je vrijheid en gedaan wat je het liefst deed, achter je neus aan!
Je was het vertrouwen in de mens kwijt, maar ondanks alles was je een enorme doorzetter, een vechtertje. Aanraken vond je, zeker in het begin, lastig maar meer en meer kon je je er aan overgeven en je hierbij ontspannen. Met Biloute kon je het wel vinden, jullie lieten elkaar als gerespecteerde senioren in jullie waarde. Meer moeite had jij met Cooper en Cooper met jou.
Maar ook die wist jij op jouw manier in zijn waarde te laten, hoewel je hem nooit over jouw grenzen liet gaan. Als je eten maar op tijd opgediend werd, was jij al meer dan tevreden. Je hebt nog vele harten gestolen en wij hebben nog zoveel van jou mogen genieten. Je blafte nooit, was nooit chagrijnig, soms mega eigenwijs ,maar dat maakte jouw juist zo leuk. Je rende met onze mannen mee naar het hek als er weer eens iets of iemand voorbij kwam. Het was fantastisch om te zien dat jij eindelijk een plek had gevonden binnen jouw eigen roedel.
Op een dag besefte wij ons dat het tijd werd om jouw allerlaatste hoofdstuk af te sluiten. Op deze manier doorgaan zou respectloos en egoïstisch zijn van ons naar jou. Je kon echt niet meer, de wandelingetjes met jouw werden steeds korter. Je krakende, broze lijfje was echt op, de vergeetachtigheid kwam te vaak om de hoek kijken. We moesten je regelmatig helpen opstaan, omdat jouw pootjes je niet meer overeind hielden. We tilde je elke dag meerdere malen naar buiten, omdat je zelf niet meer van de bank kon komen en het trapje naar buiten niet meer haalde. Als wij je naam riepen gingen ook je oortjes niet meer heen en weer. En bij het snuffelen in de tuin besefte je eigenlijk niet meer wat je nu aan het doen was. We ondersteunde je achterhand met een extra tuig, maar hierdoor moesten jouw voorpoten extra hard werken. Eten voerde we uit je bak en we zorgde ervoor dat het je aan niets ontbrak. Dit alles hebben wij nog met veel liefde, plezier en geduld voor jou gedaan.
Jouw laatste hoofdstuk werd een extra lange versie. Je hebt nog 2,5 jaar bij ons mogen wonen, iets wat we ons op de dag dat we jouw ophaalde bij het asiel niet hadden kunnen voorstellen. Maar toen kwam toch echt de dag dat we jouw moesten laten gaan. Je was op, moe, en had er nog alles uitgehaald wat er in zat. Je hebt van ons nog een forever plekje gekregen de uitgestrekte jachtvelden.
Wij hebben zoveel van jouw eigen wijsheid geleerd en hebben alleen maar spijt van het feit dat we jouw niet eerder in het asiel hebben opgehaald. Wij hebben jouw belooft dat we jouw plekje op de bank, bij de warme kachel zullen geven aan één van je lang zittende maatjes uit het asiel.
En die belofte zullen wij niet breken!
Een laatste knuffel…
Adieu la Reine
"You are gone
but thank you
for all these wise things
you have left behind
in my home,
in my head,
in my heart…"